ຄວາມລັບຂອງ Dreamer ເປັນແຮງບັນດານໃຈໃຫ້ກັບທີມງານສ້າງສັນທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຂອງອາເມລິກາ! ດົນຕີ'

Antonio “Tony” Valdovinos ໄດ້ຝັນເຖິງມື້ທີ່ລາວສາມາດເຂົ້າເປັນທະຫານເຮືອສະຫະລັດ. ເຖິງແມ່ນວ່າພຽງແຕ່ເປັນນັກຮຽນຊັ້ນຮຽນທີ 6 ໃນວັນທີ 9/11, ລາວໄດ້ປະຕິຍານທີ່ຈະປົກປ້ອງປະເທດຂອງລາວໃນຂະນະທີ່ເບິ່ງເຫດການທີ່ຫນ້າເສົ້າໃຈໃນມື້ນັ້ນ. ໃນວັນເກີດຄົບຮອບ 18 ປີຂອງລາວ, ລາວໄດ້ພະຍາຍາມລົງທະບຽນແຕ່ໄດ້ເປີດເຜີຍຄວາມລັບທີ່ເຮັດໃຫ້ຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງລາວທໍາລາຍ. ພໍ່ແມ່ຂອງ Valdovino ບໍ່ເຄີຍບອກລາວວ່າລາວເກີດຢູ່ໃນເມັກຊິໂກ - ຫຼືວ່າລາວເປັນຄົນອົບພະຍົບທີ່ບໍ່ມີເອກະສານ.

ເຖິງວ່າກົດໝາຍວ່າດ້ວຍຄວາມຝັນບໍ່ເຄີຍຜ່ານກົດໝາຍ, ແຕ່ຄົນເຂົ້າເມືອງໄວໜຸ່ມທີ່ຂາດເອກະສານ ແລະຖືກນຳມາສະຫະລັດເປັນເດັກນ້ອຍມັກເອີ້ນວ່າ “ນັກຝັນ.” ເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງບາງຢ່າງໂດຍຜ່ານການປະຕິບັດການເລື່ອນເວລາສໍາລັບເດັກນ້ອຍມາຮອດ (DACA), ເຊິ່ງອະນຸຍາດໃຫ້ພວກເຂົາຢູ່ໃນປະເທດ, ໂດຍໃຫ້ພວກເຂົາເຫມາະສົມກັບເງື່ອນໄຂທີ່ແນ່ນອນ.

ໃນປັດຈຸບັນ, ເລື່ອງຊີວິດຂອງ Valdovino ໄດ້ກາຍເປັນດົນຕີ off-Broadway ໃຫມ່. ເອີ້ນວ່າ “¡Americano!”, ການສະແດງແມ່ນນໍາສະເຫນີໂດຍ Quixote Productions ພ້ອມກັບ Chicanos For La Cause, ອົງການຈັດຕັ້ງທີ່ບໍ່ຫວັງຜົນກໍາໄລຂອງລັດ Arizona ທີ່ເຮັດວຽກເພື່ອຢຸດການຈໍາແນກຕໍ່ຊຸມຊົນຊາວອາເມລິກາເມັກຊິໂກ. ການ​ສະ​ແດງ​ໄດ້​ດຳ​ເນີນ​ໄປ​ຮອດ​ວັນ​ທີ 21 ມິ​ຖຸ​ນາ​ນີ້​ຢູ່​ສະ​ແດງ​ໂລກ​ໃໝ່​ໃນ​ກາງ​ເມືອງ​ແມນ​ຮັດ​ຕັນ.

ທີມງານສ້າງສັນທີ່ເຂັ້ມແຂງແມ່ນຢູ່ເບື້ອງຫຼັງ ¡Americano!, ລວມທັງນັກປະພັນ Carrie Rodriguez, ຜູ້ທີ່ຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ໄດ້ຮັບລາງວັນ Drama Desk 2022 ສໍາລັບການເຮັດວຽກຂອງນາງໃນການສະແດງ, ແລະອະດີດ New York Times
NYT
ຫົວຫນ້າຫ້ອງການ Phoenix ແລະ ¡Americano! c0-ຜູ້ຂຽນ Fernanda Santos. ທັງສອງເຂົ້າຮ່ວມ Valdovinos ໃນ Q & A ນີ້.

Tony, ເລື່ອງດົນໃຈຂອງເຈົ້າກາຍເປັນດົນຕີແນວໃດ?

Tony Valdovinos: ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດວຽກຫຼາຍຢ່າງທາງດ້ານການເມືອງສໍາລັບປີກ່ອນ ໂຮງລະຄອນຟີນິກ ບັນລຸໄດ້. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ສໍາພາດຂ້າພະເຈົ້າ, ໂທຫາຂ້າພະເຈົ້າປະມານຫນຶ່ງອາທິດຫຼັງຈາກນັ້ນ, ແລະເວົ້າວ່າພວກເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການທີ່ຈະກ້າວໄປຂ້າງຫນ້າກັບການຜະລິດນີ້. ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າມັນຫມາຍຄວາມວ່າແນວໃດໃນເວລານັ້ນ. ນີ້ພວກເຮົາແມ່ນເຈັດປີຕໍ່ມາ, off-Broadway. ມັນເປັນການເດີນທາງທີ່ບໍ່ຫນ້າເຊື່ອ.

Carrie, ເຈົ້າມີສ່ວນຮ່ວມແນວໃດ?

Carrie Rodriguez: ຂ້ອຍບໍ່ມີປະຫວັດສາດກັບລະຄອນດົນຕີ. ຂ້ອຍເຄີຍໄປດົນຕີອັນໜຶ່ງກ່ອນ — “ອັນໃດກໍ່ໄປໄດ້” — ຕອນເປັນເດັກນ້ອຍອາຍຸ 10 ປີໃນການເດີນທາງໃນນະຄອນນິວຢອກ. ຂ້ອຍໄດ້ສະແດງໃນດົນຕີ. ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ເປັນ violinist ແລະ​ໄດ້​ຫຼິ້ນ​ໃນ orchestras ຂຸມ​ສໍາ​ລັບ​ການ​ບໍ່​ພໍ​ເທົ່າ​ໃດ. ແຕ່ແທ້ໆ, ບໍ່ມີປະຫວັດສາດ.

ອອກຈາກສີຟ້າ, ຂ້ອຍໄດ້ຮັບໂທລະສັບຈາກຜູ້ຜະລິດ, ຖາມວ່າຂ້ອຍສົນໃຈການຂຽນເພງສໍາລັບດົນຕີຕົ້ນສະບັບນີ້ບໍ? ລາວບອກຂ້ອຍກ່ຽວກັບໂທນີ. ຂ້ອຍເລີ່ມເຮັດການຄົ້ນຄວ້າບາງຢ່າງ. ນຶ່ງອາທິດຫຼືສອງອາທິດຕໍ່ມາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບິນໄປ Phoenix ເພື່ອພົບກັບ Tony. ຕະຫຼອດເວລາ, ຂ້ອຍຄິດ, 'ຂ້ອຍເປັນນັກຮ້ອງ/ນັກຂຽນເພງພື້ນເມືອງ. ຂ້ອຍບໍ່ມີຄຸນສົມບັດທີ່ຈະເຮັດສິ່ງນີ້.' ແຕ່ຂ້ອຍຈະເວົ້າວ່າບໍ່ໄດ້ແນວໃດ? ນີ້​ແມ່ນ​ໂອ​ກາດ​ທີ່​ຍິ່ງ​ໃຫຍ່​ທີ່​ສຸດ​ຂອງ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ທີ່​ຈະ​ເລົ່າ​ເລື່ອງ​ຂອງ Tony, ການ​ເຊື່ອມ​ຕໍ່​ກັບ​ຊາວ​ອາ​ເມລິ​ກາ​ແລະ​ການ​ຊ່ວຍ​ເຫຼືອ​ການ​ປ່ຽນ​ໃຈ​ເຫລື້ອມ​ໃສ.

ແລະທ່ານ, Fernanda?

Fernanda Santos: ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ກວມ​ເອົາ​ເລື່ອງ​ນີ້​ໃນ​ຖາ​ນະ​ເປັນ​ນັກ​ຂ່າວ​ໃນ Arizona ແຕ່​ບໍ່​ເຄີຍ​ຮູ້​ສຶກ​ວ່າ​ສໍາ​ເລັດ​. ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງການທີ່ຈະສາມາດອອກໄປທີ່ນັ້ນແລະສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມໂກດແຄ້ນຂອງຂ້າພະເຈົ້າວ່າປີທັງຫມົດນີ້ນັບຕັ້ງແຕ່ສະບັບທໍາອິດຂອງກົດຫມາຍວ່າດ້ວຍຄວາມຝັນໄດ້ຖືກສະເຫນີ, ພວກເຮົາຍັງບໍ່ພົບການແກ້ໄຂສໍາລັບຄົນເຫຼົ່ານີ້ທີ່ພວກເຮົາເອີ້ນວ່າ "Dreamers." ພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນຜູ້ຮັບ DACA ທັງໝົດ. ຍັງມີຫຼາຍສິບ, ຖ້າບໍ່ແມ່ນຮ້ອຍ, ຫຼາຍພັນຄົນຂອງເຂົາເຈົ້າທີ່ບໍ່ມີເອກະສານ, ບໍ່ມີປະເພດຂອງການອະນຸຍາດ.

ຂ້າພະເຈົ້າ, ໃນຈຸດນັ້ນ, ອາຈານວິທະຍາໄລຂຽນຫນັງສື. Jason Rose, ຜູ້ຜະລິດລາຍການສະແດງ, ໄດ້ຂໍໃຫ້ຂ້ອຍເຂົ້າຮ່ວມທີມຂຽນກັບ Michael Barnard ແລະ Jonathan Rosenberg. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຮັດວຽກກັບ Carrie. ຂ້ອຍເວົ້າວ່າ, 'ຂ້ອຍບໍ່ຂຽນດົນຕີ. ນັ້ນບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຂອງຂ້ອຍ.' ລາວຂໍໃຫ້ຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບມັນ. ອັນ​ດັບ​ໜຶ່ງ, ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ຕົກ​ຫລຸມ​ຮັກ​ກັບ​ເລື່ອງ​ນີ້. ອັນທີສອງ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່ານີ້ແມ່ນໂອກາດຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ຈະເນັ້ນໃຫ້ເຫັນຊາວອາເມລິກາທີ່ປະເສີດ, ເຊັ່ນ Tony, ນັ້ນແມ່ນ "ນັກຝັນ." ອັນທີສາມ, ໃນຖານະທີ່ເປັນຄົນອົບພະຍົບ, ປະເພດຂອງ 'ໄວຫນຸ່ມ, ຂີ້ຮ້າຍ, ແລະຫິວໂຫຍ', ຂ້າພະເຈົ້າຈະ 'ບໍ່ຖິ້ມການສັກຢາຂອງຂ້ອຍ' ເພື່ອອ້າງອີງຈາກ. "Hamilton.”

ຂ້ອຍເລີ່ມເປັນນັກຂຽນໜັງສືພິມ. ໃນປັດຈຸບັນຂ້າພະເຈົ້າຂຽນຄໍລໍາຄວາມຄິດເຫັນສໍາລັບ Washington Post. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນ essay ສ່ວນບຸກຄົນຈໍານວນຫລາຍ. ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຂຽນ​ຫນັງ​ສື​ຂອງ nonfiction narrative narrative ໄດ້​. ຕອນນີ້ຂ້ອຍກຳລັງເຮັດບົດບັນທຶກຊ່ວຍຈຳ. ໃຜເວົ້າວ່າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດລອງຂຽນແບບອື່ນນີ້? ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ພະຍາຍາມ, ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຮູ້.

ຂ້ອຍໂຊກດີທີ່ໄດ້ເຮັດວຽກກັບທີມງານທີ່ຫນ້າອັດສະຈັນທີ່ເອົາຂ້ອຍເຂົ້າມາ, ໄດ້ຂະຫຍາຍຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງຂ້ອຍ, ແລະສອນຂ້ອຍຫຼາຍຢ່າງ. ພວກເຮົາກໍາລັງທໍາລາຍສິ່ງກີດຂວາງ, ວາງຕົວເຮົາເອງຢູ່ໃນຕໍາແຫນ່ງທີ່ຄົນເຊັ່ນພວກເຮົາບໍ່ຄ່ອຍເຫັນ.

ໃນງານ Oscars ປີນີ້, Latinos ເຫັນໄດ້ວ່າບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນ. ມັນເປັນສັນຍານວ່າໂອກາດກໍາລັງເປີດສໍາລັບຊຸມຊົນບໍ?

ແຄຣີ: ນັ້ນແມ່ນຄວາມເຄັ່ງຄັດ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າພວກເຮົາຍັງຂາດຕົວຢ່າງຮ້າຍແຮງ. ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຮູ້​ສຶກ​ແບບ​ນັ້ນ​ຕະ​ຫຼອດ​ການ​ເຮັດ​ວຽກ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ — ໃນ​ຖາ​ນະ​ເປັນ​ແມ່​ຍິງ​, ເປັນ Latina​. ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ເລີ່ມ​ຕົ້ນ​ໃນ​ໂລກ folk/Americana ເປັນ​ນັກ​ຮ້ອງ, ນັກ​ແຕ່ງ​ເພງ, ແລະ​ຜູ້ນ fiddle. ຫນຶ່ງໃນງານບຸນໃຫຍ່ທໍາອິດທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຫຼີ້ນແມ່ນຢູ່ພາກໃຕ້. ມີປະມານ 20,000 ຄົນຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ວ່າເບິ່ງອອກໄປໃນໃບຫນ້າຂອງທຸກໆຄົນແລະຄິດວ່າ, 'ຂ້ອຍເປັນຊາວລາຕິນຄົນດຽວຢູ່ທີ່ນີ້, ບໍ່ພຽງແຕ່ຢູ່ໃນເວທີ, ແຕ່ໃນງານບຸນດົນຕີທັງຫມົດນີ້.'

ແຕ່ຄືກັບ Fernanda ເວົ້າ, ສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ພວກເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ແມ່ນເຫັນໄດ້. ພວກເຮົາຕ້ອງການຊາວລາຕິນໜຸ່ມເວົ້າວ່າ, 'ວ້າວ, ຊາວລາຕິນເປັນນັກຂຽນເພງນີ້ບໍ? ບາງທີຂ້ອຍກໍ່ສາມາດເຮັດໄດ້ຄືກັນ.'

ເຟີນັນດາ: ມີຕົ້ນກຳເນີດມາຈາກປະເທດບຣາຊິນ, ຂ້ອຍຍັງເປັນສັນຊາດອາເມລິກາ. ມີຄໍານິຍາມທົ່ວໄປຂອງກະແສຫຼັກ, ອີງຕາມແນວຄວາມຄິດ Anglo-Saxon ຂອງສະຫະລັດ, ທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບໃຊ້ປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາຢ່າງແທ້ຈິງ. ເພາະສະນັ້ນ, ໃຜກໍ່ຕາມ Carrie, ຄື Tony, ຄືຂ້າພະເຈົ້າ, ເລື່ອງຂອງພວກເຮົາແມ່ນຢູ່ແຄມ. ພວກເຮົາແມ່ນຄົນອື່ນ, 'ຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍ.

ດີ, ປະເພດທີ່ເຕີບໂຕໄວທີ່ສຸດໃນການສໍາຫຼວດແມ່ນປະເພດປະສົມ. ປະຊາຊົນກໍາລັງມາຮອດຈຸດທີ່ພວກເຂົາຮັບຮູ້ວ່າພວກເຂົາມີຫຼາຍກວ່າສິ່ງດຽວ. ກະແສຫຼັກແມ່ນຫຍັງ ຖ້າເຮົາມີປະເທດທີ່ມີການປ່ຽນແປງ? ຖ້າພວກເຮົາມີຄົນອາເມລິກາໃຫມ່ທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນສ່ວນໃຫຍ່ຂອງ Anglo-Saxon? ພວກເຮົາສ້າງສິລະປະເພື່ອໃຜ? ພວກເຮົາຂຽນເພື່ອໃຜ? ພວກເຮົາສ້າງບົດເລື່ອງໂທລະພາບ ແລະສຽງເພື່ອໃຜ?

“ອາເມລິກາ!” ແມ່ນສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າມີປະຊາຊົນຫຼາຍສີທີ່ຈະໄປສະແດງລະຄອນ. ແຕ່ຜູ້ຜະລິດລະຄອນບໍ່ເຄີຍຢຸດເຊົາຢ່າງແທ້ຈິງ - ຈົນກ່ວາບາງທີ Lin-Manuel Miranda - ເພື່ອເບິ່ງຜູ້ຊົມແລະເວົ້າວ່າ, 'ໃຫ້ພວກເຮົາສ້າງເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບຄົນທີ່ນັ່ງເບິ່ງດົນຕີນີ້ແລະວາງມັນຢູ່ເທິງເວທີ.' ມີ​ຫຼາຍ​ກວ່າ​ໃຫ້​ພວກ​ເຮົາ West Side Story.

ເພງ ຫຼືຊ່ວງເວລາທີ່ທ່ານມັກຈາກການສະແດງແມ່ນຫຍັງ?

ເຟີນັນດາ: ເພງ “ສຽງທີ່ບໍ່ມີສຽງ” ມີຂໍ້ຄວາມປະເພດ 'ຮ່ວມກັນ, ພວກເຮົາເຂັ້ມແຂງກວ່າ'. "ສໍາລັບມື້ນີ້" ເປັນເພງທີ່ສວຍງາມກ່ຽວກັບການຕໍ່ສູ້ເພື່ອສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ, ການຕໍ່ສູ້ເພື່ອເສລີພາບ. ແຕ່ມີແຖວໜຶ່ງທີ່ Ceci, ຜູ້ນຳຍິງ, ເວົ້າກັບ Tony, 'ຈື່ໄວ້ວ່າ, ເຈົ້າເປັນໜ້າຂອງອາເມລິກາໃໝ່.' ນັ້ນແມ່ນເສັ້ນທີ່ສໍາຄັນທີ່ມີຄວາມຫມາຍຫຼາຍ.

Carrie ຂອງເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ?

ແຄຣີ: ຂ້ອຍຮູ້ສຶກແບບດຽວກັນກັບ Fernanda ກ່ຽວກັບເສັ້ນນັ້ນ. ທຸກໆຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຍິນ - ແລະຂ້ອຍໄດ້ຍິນມັນຫຼາຍເທື່ອແລ້ວ - ຂ້ອຍຮູ້ສຶກມີຄວາມຮູ້ສຶກຫຼາຍ. ມັນເປັນບົດສະຫຼຸບຂອງສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຫາກໍ່ເຫັນ.

ດົນຕີ, ຂ້ອຍມີຄວາມມັກທີ່ແຕກຕ່າງກັນໃນຄືນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ຫນຶ່ງໃນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍມັກທີ່ສຸດແມ່ນ "Dreamer," ເພງທີ່ສິ້ນສຸດ Act I. ມັນເປັນຊ່ວງເວລາທີ່ Tony ຫາກໍ່ຮູ້ວ່າລາວບໍ່ມີເອກະສານແລະຊີວິດຂອງລາວທັງຫມົດແມ່ນຕົວະ. ຄວາມເຈັບໃຈແມ່ນດິບຫຼາຍ. ແຕ່ຍັງ, ຄວາມຮັກຂອງລາວທີ່ມີຕໍ່ປະເທດນີ້ແມ່ນມີຢູ່ໃນເພງນັ້ນ. ການມີສອງສິ່ງນັ້ນຢູ່ຄຽງຂ້າງກັນ ມີຜົນກະທົບອັນໃຫຍ່ຫຼວງຫຼາຍທາງດ້ານຈິດໃຈສຳລັບຄົນ.

ທ່ານໂທນີແມ່ນຫຍັງ?

Tony: ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຢາກເປັນຜູ້ຈັດຕັ້ງທາງດ້ານການເມືອງ. ຂ້ອຍຮັກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເຮັດ ແຕ່ຂ້ອຍຢາກເຂົ້າຮ່ວມທະຫານມາຣີນ. ທຸກຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຍິນເພງ “ມາ ແລະ ເຂົ້າຮ່ວມທະຫານມາຣີນ,” ມັນກໍ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍກັບໄປຫຼາຍປີ, ເມື່ອປີກ່ອນຊອກຫາຄວາມຈິງ.

ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ຄິດ​ວ່າ Marines ເຕັ້ນ​ລໍາ​ຄ້າຍ​ຄື​ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ກໍາ​ລັງ​ສະ​ແດງ​ໃນ​ການ​ສະ​ແດງ. ແຕ່ເພງນັ້ນໄດ້ໃຫ້ຄວາມຫວັງແກ່ຂ້ອຍ. ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ເຊື່ອ​ໃນ​ກອງ​ທະ​ເລ​. ມັນ​ເປັນ​ທະຫານ​ເຮືອ​ທະຫານ​ທີ່​ສອນ​ໃຫ້​ຂ້ອຍ​ຕໍ່ສູ້​ດ້ວຍ​ປາກກາ, ບໍ່​ແມ່ນ​ດາບ. ການຟັງເພງນັ້ນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມເຂັ້ມແຂງ.

“ອາເມລິກາ!” ຈະຫຼິ້ນຢູ່ New World Stages (340 W. 50th Street) ໃນນະຄອນນິວຢອກ ຈົນຮອດວັນທີ 19 ມິຖຸນາ 2022. ປີ້ແມ່ນວາງຂາຍຢູ່ທີ່ box office, ທາງໂທລະສັບ, ຫຼືຜ່ານ Telecharge.com.

ຟັງຕອນເຕັມຂອງ The Revolución Podcast ທີ່ມີ Antonio Valdovinos, Carrie Rodriguez, ແລະ Fernanda Santos ກັບເຈົ້າພາບຮ່ວມກັບ Kathryn Garcia Castro, Linda Lane Gonzalez, ແລະ Court Stroud, ໃນ Apple Podcasts, iHeartMedia, Spotify ກູໂກ, Amazon
AMZN
AMZN
, ຫຼືໂດຍ ຄລິກທີ່ນີ້.